مفاخر شعر شیعی
حکیم ابوالقاسم فردوسی حکیم نظامی گنجوری آغاجی بخارائی کسائی مروزی ناصرخسرو قبادیانی امیر قوامی رازی ابوالمعالی دهخدا رازی جمال الدین عبد الرزاق اصفهانی ادیب صابر سنائی غزنوی امامی هروی شیرازی شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی لسان الغیب حافظ شیرازی لطف الله نیشابوری شرف الدین یزدی خواجه عصمت الله بخارائی امیر شاهی فیروزکوهی آذری اسفراینی اوحد سبزواری شیخ العجم امیر مازندرانی (امیر پازداری) امیر علیشیر نوائی نظام استرآبادی انسی جنابدی بابافغانی شیرازی لسانی شیرازی اهلی شیرازی خواجه ثنائی مشهدی خواجه الهی اردبیلی ضمیری اصفهانی وحشی بافقی محتشم کاشانی صائب تبریزی عرفی شیرازی محمد اقدسی سبزواری نظیری نیشابوری شآنی تکلو ملک قمی ظهوری ترشیزی طالب آملی حاج محمد خان قدسی مشهدی میرالهی قمی همدانی حکیم (رکنای شیرازی) ناظم هروی اوجی نطنزی میزا امان الله امانی واعظ قزوینی سجاد استرآبادی زلالی خوانساری مجذوب تبریزی هلالی جغتائی اظهری شیرازی میرزا محمد طاهر آشنا مولانا تجلی اردکانی میرزا جویای تبریزی ذبیحی یزدی اکسیر اصفهانی هاتف اصفهانی فتحعلی خان صبای کاشانی میرزا عبدالوهاب نشاط آگه شیرازی میرزا جوهری صحبت لاری وصال شیرازی قاآنی شیرازی سروش اصفهانی رضا قلی خان هدایت آشفته شیرازی یغمای جندقی وفائی شوشتری آسوده شیرازی شباب شوشتری ملک الشعرای صبوری خراسانی الهامی کرمانشاهی عنقای شیرازی صفای جندقی همای شیرازی سهامی شیرازی طرب اصفهانی شیرازی صامت بروجردی اختر طوسی فواد کرمانی عمان سامانی ادیب پیشاوری میرزا موسی مکلای طالقانی میزا جیحون یزدی ناجی قمی بیدل باغدشتی قدرت قمی صغیر اصفهانی در اینجا ناگزیر است از ذکر این نکته که بسیاری از مفاخر ادبی ایران بخاطر شرایط نامساعد محیطی و جو فشار و ارعاب و تهدید، درحال تقیّه بسر می بردند و از اظهار مذهب واقعی خود معذور بودند و آنانکه تن به تقیه نمی دادند همانند هلال جغتائی به جرم تشیّع سر می باختند! ولی از خلال آثاری که از آنان بجای مانده است می توان بوضوح، ارادت و اخلاص عمیق آنان را به ساحت مقدّس اهلبیت علیهم السلام مشاهده کرد. خوشبختانه در زمان ما، ادب فاخر شیعی به همّت سخنوران روانشادی همچون: استادجلال همائی (سنا) امیری فیروزکوهی شهریار «سید محمد حسین بهجت تبریزی» ابوتراب جلی حسین مسرور ابوالحسن ورزی عبدالعلی نگارنده خوشدل تهرانی و ریاضی یزدی از قدرت جاذبه ی بیشتری برخوردار گردیده است و به پایمردی شاعران فرهیخته ای همانند: حمید سبزواری استاد محمود شاهرخی (جذبه) مشفق کاشانی عابد تبریزی علی معلّم احمد کمالپور خراسانی محمد علی گویا نصر الله مردانی موسوی گرمارودی سید محمد علی صفیر عباس براتی پور قیصر امین پور و خسرو احتشامی سرافراز تر از پیش در راه کمال گام بر می دارد و با ابداع و نو آوری های شعرای نامداری بسان : محمد رضا سهرابی (م.پاییز) ساعد باقری احمد عزیزی فرید اصفهانی حسین اسرافیلی علیرضا قزوه عبدالجبار کاکایی جواد محقق همدانی نادر بختیاری محمد شریف سعیدی سید مهدی حسینی جعفر رسول زاده یدالله گودرزی صادق رحمانی محمد خلیلی جمالی(مذنب) محمد کاظم کاظمی حبیب بیگی ثابت محمودی (سهیل) رضا ثقفی هادی سعیدی کیاسری سید حسن حسینی حسین آهی سید محمد عباسیه (کهن) احد ده بزرگی مجتبی تونه ای مهدی طباطبایی نژاد پرویز بیگی جواد جهان آرایی عباس شب خیز آقاسی و دهها شاعر باریک اندیش و گمنام و دلسوخته ی دیگر، قله های رفیع افتخار را یکی پس از دیگری به تسخیر در می آورد و در تاریخ کهن ادب پارسی، به نام خود به ثبت می رساند. در این میان شاعران انگشت شماری هستند که وجه غالب شعری آنان به معنای اخص کلمه، مذهبی است و تجربه های مفید و خوبی را در این زمینه کسب کرده اند که برای نمونه می توان از : محمد جواد غفور زاده (شفق) مویّد مشهدی محمد علی مردانی غلامرضا سازگار (میثم) علی انسانی حسین یاری محمود تاری احمد مشجّری علی آهی محمد آزادگان (واصل) حسین فولادی محمد موّحدیان (امید) طائی شمیرانی سیّد تقی قریشی (فراز) حسن صفوی پور (قیصر) و حسن پروین مهر (رودی) نام برد. منبع : کتاب نخل میثم جلد اول صفحات 34 - 37